مردم اروپا سال 2012 میلادی را بسیار تلخ و در اوج بدبختی و فلاکت آغاز کردند، کمتر اروپایی‌‌ای چنین سیاه‌بختی را طی دهه‌های گذشته به‌خاطر دارد. افزوده‌شدن پرشتاب تعداد افراد زیر خط فقر، از دست دادن شغل، کاهش سطح رفاه عمومی، مبهم بودن وضعیت پیش‌رو و نایاب‌شدن صاحب‌نظرانی که نگاهشان به آینده نزدیک، روشن و امیدوارانه باشد، زخم‌های التیام‌ناپذیر امروز اروپایی‌هاست. روزهای سخت حال و آینده، شهروندان اروپا را به‌ این پرسش می‌کشاند که از یکدیگر و در نهایت از مسئولانشان بپرسند: «آمریکا که نفت ایران را تحریم کرد، روزانه به چه میزان از این کشور نفت وارد می‌کرد؟» پاسخ این پرسش برای همه روشن است: هیچ! ادامه پرسش این است: «اروپا روزانه از ایران چقدر نفت وارد می‌کند؟» پاسخ این پرسش هم مشخص است: حدود 600 هزار بشکه! ادامه پرسش: «آمریکا و اروپا با تحریم نفتی ایران چقدر آسیب می‌بیند؟» پاسخ: آمریکا کم و اروپا زیاد! بخش اصلی پرسش اینجاست: «پس چرا دولتمردان اروپایی برای تصمیم درباره چنین معادله ساده و روشن، بدترین راه‌حل را که موجب درماندگی بیشتر مردم اروپا است، برگزیده‌اند؟» دولتمردان اروپا که این روزها گرفتار مصیبت بزرگ اقتصادی و کاملاً‌ درمانده شده‌اند، به سبب ناتوانی و ظرفیت اندک تشخیص و مدیریتشان با از دست دادن خرد سیاسی و بدون ارائه کمترین توجیه مقبول، ملت اروپا را قربانی مطامع صهیونیست‌ها و سلطه‌گران آمریکایی کرده‌اند. بلند شدن سر و صدای «تحریم پیش‌دستانه» ایران که برخی، پیشنهاد آن را داده‌اند و مجلس، آن را دنبال می‌کند و مسئولان نفتی هم آمادگی وزارت نفت را برای اجرای آن اعلام کرده‌اند، مقامات اروپا را آنچنان به وحشت انداخته که در اولین واکنش، وزیر خارجه آلمان عاجزانه از ایران خواست: «ایران درباره توقف صادرات نفت به اروپا شکیبایی کند!» پرسش اصلی خردوزران جهان این است: در این وضعیت، پایه‌های شکسته کرسی قدرت تا چه زمانی قادر است سنگینی دولتمردان بی‌کفایت اروپا را تحمل کند؟» جهانیان پاسخ را در چشمان مضطرب مردم اروپا جست‌وجو می‌کنند!

http://www.basirat.ir/news.aspx?newsid=234879